Koncerty

Koncert CXIII

Wykonawcy:
Jarosław Wróblewski - organy
Tadeusz Malak - recytacja
Magdalena Chrenkoff - słowo wprowadzające

Program:
Johann Sebastian Bach  (1685 – 1750)
* Toccata i fuga d-moll („Dorycka“)  BWV 538
Johann Sebastian Bach
* Die Kunst der Fuge  BWV 1080,  Contrapunctus I
 Ottorino Respighi  (1879 – 1936)
* Preludio in La minore sopra un corale di Bach  (“Ich hab’ mein Sach’ Gott heimgestellt”)
Johann Sebastian Bach
* Fantazja i fuga c-moll  BWV 562
Johann Sebastian Bach
* Fuga c-moll  BWV 574 (wg Giovanniego Legrenziego)
Konstanty Ildefons Gałczyński  (1905 – 1953)
* Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha
Robert Schumann  (1810 – 1856)
* Fuga na temat B-A-C-H  op. 60 nr 1
Johann Sebastian Bach
* Fantazja chorałowa „Wo Gott der Herr nicht bei uns halt”  BWV 1128
Ottorino Respighi
* Preludio in Re minore
Johann Sebastian Bach
* Die Kunst der Fuge  BWV 1080,  Contrapunctus XVIII

Biogramy wykonawców:
Jarosław Wróblewski  kształcenie  muzyczne  roz­po­czął w Państwowej Szkole Muzycznej I i II st. w Białymstoku w kla­sie orga­nów prof. Marii Terleckiej. W latach 1988–1993 stu­dio­wał w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, którą ukoń­czył z wyni­kiem bar­dzo dobrym w kla­sie orga­nów prof. Józefa Serafina. W latach 1993–2002 kształ­cił się w Hochschule für Musik und dar­stel­lende Kunst Mozarteum w Salzburgu  w kla­sie prof. Heriberta Metzgera, który ukoń­czył z wyróż­nie­niem i nagrodą Ministra Republiki Austrii, a od roku 1995 na wydziale „Katolickiej Muzyki Kościelnej” gdzie uzy­skał dyplo­mem z wyróż­nie­niem w spe­cjal­no­ściach: organy, dyry­gen­tura chó­ralna, impro­wi­za­cja orga­nowa i kom­po­zy­cja kościelna.
     Brał udział w licz­nych kon­kur­sach orga­no­wych i został lau­re­atem nastę­pu­ją­cych z nich:
*Ogólnopolskie Przesłuchania Uczniów Szkół Śred­nich w Inowrocławiu (I miejsce),
*Międzynarodowy Konkurs Organowy w Kamieniu Pomorskim (IV miejsce),
*Międzynarodowy Konkurs Organowy w Gdańsku (wyróżnienie),
*Konkurs Organowy „Bacha i Buxtehudego” w Szekszard (Węgry) (III miejsce),
*Konkurs Organowy w San Elpido a Mare (Włochy) (runda finałowa).
     Jako soli­sta, dyry­gent i muzyk kame­ralny wystę­puje w Polsce, Czechach, Austrii, Niemczech, Szwajcarii, na Ukrainie, bio­rąc udział w licz­nych pra­wy­ko­na­niach utwo­rów kom­po­zy­to­rów współ­cze­snych (Seierl, Raditschnig, Mahmoud, Przybylski). Przez wiele lat współ­pra­co­wał z Międzynarodowym Towarzystwem im. Paula Hofhaymera w Salzburgu, dla któ­rego przy­go­to­wał liczne pro­duk­cje muzyczne (m.in. wyko­na­nie wszyst­kich dzieł orga­no­wych Jehana Alaina). Działał rów­nież jako muzyk kościelny w kilku kościo­łach Salzburga (Pfarre Wals, Pfarre Parsch, St. Michaelkirche), następ­nie w kościele św. Anny w Piasecznie i Kolegiacie św. Anny w Wilanowie, kul­ty­wu­jąc orga­nową muzykę litur­giczną oraz impro­wi­za­cję i kom­po­zy­cję kościelną. Oprócz wystę­pów solo­wych współ­pra­co­wał z wie­loma orkie­strami i zespo­łami wokalno-instrumentalnymi (Orkiestra Filharmonii Narodowej, Orkiestra Kameralna Filharmonii Narodowej, Collegium Musicum St. Gallen, Sinfonieorchester der Hochschule Mozarteum, Capella Bydgostiensis, Orkiestra Filharmonii Szczecińskiej), jak rów­nież z soli­stami i zespo­łami, uczest­ni­cząc w kon­cer­tach i nagra­niach. 
     Doktorat w dys­cy­pli­nie arty­stycz­nej instru­men­ta­li­styka uzy­skał w roku 2006 w Akademii Muzycznej w Krakowie na pod­sta­wie roz­prawy Źró­dła inspi­ra­cji kom­po­zy­tor­skich Antona Heillera (1923–1979) w świe­tle wybra­nych kom­po­zy­cji orga­no­wych doj­rza­łego okresu jego twór­czo­ści. W latach 2002–2012 pra­co­wał w Instytucie Muzykologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II pro­wa­dząc klasę orga­nów oraz zaję­cia z har­mo­nii modal­nej. Obecnie jest adiunk­tem w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, a także nauczy­cie­lem orga­nów w Państwowej Szkole Muzycznej im. Józefa Elsnera w Warszawie. W latach 2009–2010 był słu­cha­czem Podyplomowych Studiów Teorii Muzyki w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie.    
     W wybo­rach 2012 został wybrany na pro­dzie­kana Wydziału Fortepianu, Klawesynu i Organów Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w kaden­cji 2012–2016.
     Oprócz pracy arty­stycz­nej pro­wa­dzi oży­wioną dzia­łal­ność naukową (wykłady, semi­na­ria, kursy mistrzow­skie, publi­ka­cje, hasła encyklopedyczne).

Tadeusz Malak  -  aktor,  reżyser,   pedagog.   Absolwent    Wyższej    Szkoły    Ekonomicznej    w Poznaniu, w czasie studiów związany z akademickim teatrem „Kuźnica”. W 1957 roku podjął  trudną  decyzję  porzucenia  rozpoczętej  pracy  naukowej  (otwarty przewód doktorski z ekonomii) aby poświęcić się scenie. Mając już spore doświadczenie teatralne, zdał eksternistyczny egzamin aktorski i przyjął propozycję angażu od dyrektora Teatru Rapsodycznego, Mieczysława Kotlarczyka. Tadeusz Malak spędził wśród „Rapsodyków” sześć lat. W teatrze Mieczysława Kotlarczyka, odrębnym, niepowtarzalnym, którego siłą wyrazu było słowo precyzyjne, plastyczne, „żywe”, artysta zajął  miejsce  szczególne,  zagrał  cały   szereg   głównych  ról  m.in.  Tadeusza  w  Panu  Tadeuszu  A. Mickiewicza,  Tristana  w   Tristanie  i   Izoldzie   Bediera,   a  przede  wszystkim  w  roku  1961  Gustawa-Konrada  w Dziadach A. Mickiewicza, która stała się rolą przełomową w jego teatralnych poszukiwaniach. Krytycy pisali wtedy, że „zupełnie świadomie zrezygnował ze stylu deklamacyjnego, z bujnej retoryki”, „jakby zaniechał stylu rapsodycznego, zagrał (...) przeciw”. Sam aktor wspomina: „Opanowałem już wtedy metody Teatru Rapsodycznego. Chciałem spróbować czegoś nowego, co umożliwiłoby mi poszerzenie środków ekspresji.” Na  sezon  1963/64  artystę  zaangażował Teatr im. J. Słowackiego, począwszy od roku 1964 (z niewielką przerwą na pracę w zespole Teatru Stu w latach 1978-81) Tadeusz Malak jest członkiem zespołu Starego Teatru. Pracował z najwybitniejszymi reżyserami tej sceny: Konradem Swinarskim, Zygmuntem Hübnerem, Jerzym Jarockim, Andrzejem Wajdą, Jerzym Grzegorzewskim. Niepowtarzalne aktorstwo Tadeusza Malaka cechuje intelektualna zaduma, precyzja podawanego słowa, piękno głębokiego, ekspresyjnego głosu, wielka siła wewnętrznego  skupienia.  Role  Ducha  i  Adolfa  w  Mickiewiczowskich  Dziadach, w inscenizacji  K. Swinarskiego   stanowiły   wypadkową   doświadczeń   artystycznych   aktora   szacunku   dla   słowa   i  precyzyjnie  kontrolowanej  ekspresji,  połączonych  z  metafizycznym  poddaniem  się  sile  poezji.  W   Biesach   w   reżyserii   A.  Wajdy  wprowadzał   widza   w   zawiły   i   okrutny   świat   F. Dostojewskiego kreując postać Narratora. Zdystansowany wobec otaczającego świata był jego Anzelm z Pierwszego dnia wolności L. Kruczkowskiego (reż. M. Okopiński). Szalenie sugestywna, zabarwiona humorem była postać Jonathana Swifta w sztuce G. Gorina Dom, który zbudował Jonathan Swift (reż. A. Weltschek) Ostro charakterystycznie, w pełnej zgodzie z gatunkiem komediowym, poprowadził artysta postać   Malinowskiego  w  Domu  otwartym  M. Bałuckiego  (reż. Jerzy  Kreczmar).  Bardzo  istotny  w dorobku Tadeusza Malaka był znaczący udział w Wyzwoleniu St. Wyspiańskiego w słynnej inscenizacji Konrada Swinarskiego.  Artysta  wcielił  się   kolejno   w   postać Ojca, Geniusza, Maski wpisując się w niezapomniane, pełne dynamiki i siły kongenialne obrazy-sceny.
Drugą, równie istotną w dorobku Tadeusza Malaka, formą wypowiedzi artystycznej jest reżyseria. „Często teatr nie dawał mi szansy wypowiedzenia spraw naprawdę mnie zajmujących. Zacząłem pisać scenariusze, reżyserowałem i występowałem w swoich sztukach” powiedział artysta w wywiadzie Annie Litak. Tadeusz Malak wyreżyserował kilkadziesiąt pozycji w wielu polskich teatrach, na rodzimej scenie powstało sześć przedstawień, trzy na podstawie własnego scenariusza: Sprawa Stanisława Brzozowskiego (Ireneusz Kasprzysiak współscenarzysta), Wit Stwosz (na podstawie dramatu Wincentego Rapackiego) i Gdy rozum nie śpi.
Poezja, zwłaszcza współczesna zawsze fascynowała Tadeusza Malaka aktora i reżysera. Jego pierwszą, samodzielną pracą reżyserską był doskonale przyjęty List do ludożerców. Spektakl powstał z wierszy Harasymowicza, Białoszewskiego, Różewicza (Teatr Rapsodyczny 1960). Najbardziej osobiste, głęboko zakorzenione w psychice artysty były spotkania z twórczością Zbigniewa Herberta przyjaciela i  mistrza.  W  1960  w  Teatrze  Rapsodycznym  Tadeusz  Malak  wyreżyserował   Wspólny  pokój,    w  Starym  Teatrze  powstały:  Powrót Pana Cogito  (1981)  i Jaskinia filozofów (1992). „Tadeusz Malak tworzy teatr niepopularny, wymagający skupienia  i  zastanowienia.  Jaskinią  filozofów  udowodnił,  że  jest  artystą  konsekwentnym i niepodatnym na różne mody i dziwactwa.” napisał po premierze Paweł Szumiec. Przedstawienie Ja jestem żyd z „Wesela”, stworzone na podstawie opowiadania Romana Brandstaettera (pod tym samym tytułem) pozostawało w repertuarze teatru przez sześć lat ciesząc się niezmiennie ogromnym powodzeniem. 

Powrót do wszystkich koncertów